به گزارش مارینپرس، یک ترکیب ضد قارچ جدید که برای مقابله با نوعی قارچ مقاوم در برابر چند دارو موثر است، در میکروبیوم یک جانور دریایی کشف شده است.
عفونتهای قارچی، سالانه میلیونها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار میدهند. “دیوید آندس”(David Andes)، پژوهشگر “دانشگاه ویسکانسین-مدیسن”(UW–Madison) گفت: این عفونتها معمولا یک مشکل ویژه برای افرادی به شمار میروند که سیستم ایمنی آنها سرکوب شده است. افرادی که تحت درمان سرطان و پیوند عضو قرار میگیرند و همینطور نوزادان نارس در این گروه قرار دارند.
ممکن است که این ترکیب جدید بتواند به درمان این افراد کمک کند زیرا در درمان بسیاری از پاتوژنهای قارچی که انسان را مبتلا میکنند، از جمله “Aspergillus fumigatus” و “Candida auris” موثر است.
آندس و گروهش، مولکولی موسوم به “turbinmicin” را در باکتری “میکرومونوسپورا”(Micromonospora) یافتند که در بدن موجودات دریایی موسوم به “کوزهداران”(sea squirts) زندگی میکنند. آنها این کشف را با بررسی باکتریهایی انجام دادند که از انواع جانوران دریایی جدا کرده بودند.
پژوهشگران، باکتریهایی با اثر شیمیایی امیدوارکننده را جستجو کردند و دریافتند که turbinmicin، یک پروتئین قارچی موسوم به “Sec14p” را هدف قرار میدهد؛ در حالی که هیچ داروی ضد قارچی دیگری این کار را نمیکند.
اثر turbinmicin در برابر قارچ موسوم به “C. auris” نسبت به داروهای ضد قارچ موجود، امیدوارکننده است.
آندس گفت: این قارچ میتواند از بیمار به بیمار و از تجهیزات بیمارستانی به بیماران منتقل شود.
“تیم بوگنی”(Tim Bugni)، از پژوهشگران این پروژه گفت: بسیاری از داروهای ضد میکروبی، حاصل بررسی باکتریهایی هستند که در خشکی زندگی میکنند اما پژوهشهای کمتری در مورد باکتریهای ساکن اقیانوس صورت گرفته است. تنوع باکتریایی زیادی در اقیانوس وجود دارد که تاکنون هرگز برای کشف دارو مورد بررسی قرار نگرفتهاند.
یکی از چالشهای تولید داروهای ضد قارچ، سمی بودن بالقوه است زیرا شباهتهای بسیاری میان قارچها و سلولهای انسان وجود دارد. هم قارچها و هم انسانها، در زمره یوکاریوتها، ارگانیسمهایی که سلولهای پیچیده حاوی هسته و اندامکهای متصل به غشا را در بر دارند، قرار میگیرند.
بوگنی افزود: از بین بردن قارچها بدون آسیب رساندن به بدن خودمان دشوار است اما ما تاکنون در این بررسیها، نشانه سمی بودن قابل توجهی ندیدهایم.
پژوهشگران در نظر دارند که بررسیهای مربوط به ایمنی را انجام دهند و به گسترش این ترکیب برای کاربردهای بالینی بپردازند.
این پژوهش، در مجله “Science” به چاپ رسید.