به گزارش مارینپرس، دکتر فریدون مجلسی در ستون “پشت تاریخ” نوشت:
دريا گسترده ترين بزرگراه ارتباط و مبادلات دوردست تجاري و مدني است. روز جهاني دريانوردي يادآور همين نقش تمدني دريا است.
ساختن قايق هاي بزرگ از دسته كردن و به هم بافتن ني هاي سواحل فرات براي جابه جايي انسان ها و حمل بار و غذا قدمتي به اندازه تمدن سومر دارد. همين مسير از فرات تا خليج فارس و به سوي هند ادامه يافت و عرب هاي سواحل جنوبي خليج فارس را به دريانوردان تاريخي بدل كرد كه تبادلات تجاري آنان تا آفريقا كشيده شد و شامل تبادل انواع كالاها از جمله بردگان از زنگبار و سواحل غربي آفريقا بود.
ايرانيان كه از فلات هاي دوردست آسياي مركزي با اسب آمده بودند، ديرتر پا به دريا گذاشتند. كمبوجيه يا كامبيز هخامنشي نيز از راه خشكي خود را رساند. داريوش كه ضمن پادشاهي پارس، فرعون مصر بود و اهميت رود بزرگ نيل را در كشاورزي و بازرگاني مصر تا دوردست هاي مديترانه مي دانست، براي توسعه اقتصادي آن منطقه دستور داد كانالي از پايان دست نيل به درياي سرخ حفر كردند و با اتصال درياي سرخ به مديترانه، از طريق كانال رود نيل، اين خط ارتباطي و تمدني ميان سه قاره را توسعه بخشيد.
بار ديگر خشايارشاه، فرزند داريوش، در جنگ يونان بايد از دريا مي گذشت. با توجه به اينكه ايران سرزميني دريايي نبود، براي عبور از دريا متوسل به دريانوردان فينيقي، يعني ساكنان لبنان كنوني مي شد. فينيقي ها دريانوردان مديترانه بودند و دولت و تمدن كارتاژ را در تونس بنانهادند. در برنامه عبور خشايارشاه از دريا، ماندرو، مهندس ايراني، با به هم بستن و مهار قايق ها پلي شناور براي عبور پياده نظام و تجهيزات سپاه ايران بر بسفر نصب كرد.
در دوران هاي بعدي سخن از ارتباطات دريايي ميان ايران با سواحل شرقي آفريقا و زنگبار و حتي مهاجرت شيرازيان به آن سواحل و همچنين به سواحل هند و زيادبادات يعني سيام تا جنوب چين بسيار است اما ملاحان اغلب عرب بودند. در قرن 15 دريانوردان اروپايي از پرتغال، هلند، اسپانيا و سپس انگلستان و فرانسه دريافتي جهان را عرصه رقابت هاي اقتصادي و نظامي خود قرار دادند.
در قرن 16 كه جزاير ايران در خليج فارس در اشغال پرتغالي ها بود، به همت شاه عباس ارتش ايران داراي نيروي دريايي شد و به سرداري امامقلي، پرتغالي ها را از خليج فارس بيرون كرد. بعد از صفويه، نادرشاه و كريمخان زند نيز به موازات ناوگان تجاري ناوگان دريايي دفاعي اي در حد توان تشكيل دادند كه با فراز و نشيب در عصر جديد به قابليتي در حد و شان كشور ايران دست يافت كه اميد مي رود بتواند از بليات جهان جان به در برد.