ایجاد کانال‌های مصنوعیِ آب در داخل شهرهای ساحلی، یک تجربه‌ی مهندسی موفق برای توسعه‌ی گردشگری در بسیاری از کشورها ازجمله امارات، کویت و قطر است که متاسفانه مشابه چنین تجربه‌ای در کشور ما وجود ندارد. خورهای کثیف و بدبوی داخل شهر، در شهرهای ساحلی مانند بندر عباس و چابهار، همواره یک معضل شهری بوده‌اند. با افزایش عمق این خورها و تبدیل آن‌ها به کانال‌های آب قابل قایقرانی، چهره‌ی شهرهای ساحلی عوض و تبدیل به مراکز زیبای گردشگری می‌شوند. برای این کار کافی است که کف خورها تا حدی پایین‌تر آورده شود و عمق کانال بیشتر شود. کف کانال باید پایین‌تر از تراز آب دریا باشد. بدین ترتیب آب دریا خودبه‌خود در داخل کانال افتاده و آن را پر می‌کند و نیازی به پمپ‌کردن آب هم نیست. بدین ترتیب، خورها تبدیل به کانال‌های زیبای آب می‌شوند که اگر عمق آن‌ها بیش از یک‌ونیم متر باشد، قابل قایقرانی هم خواهند بود. البته یک شرط مهم این است که زمین منطقه دارای شیب صفر بوده و شیب به سمت دریا نداشته نباشد. چنین الگویی را می‌توان در شهرهای در حال احداث در سواحل مکران نیز اجرا کرد؛ شهرهایی که می‌توانند نویدبخش آینده‌ای متفاوت در شهرهای ساحلی جنوب کشور باشند.
در بسیاری از شهرهای ساحلی دنیا که دارای رودخانه طبیعی نیستند، از این کانال‌ها استفاده می‌شود و مناطق اطراف آن را به مرکز تجمع امکانات توریستی و گردشگری تبدیل می‌کنند. اطراف این کانال‌ها، مرکز ساختمان‌های بلند و هتل‌ها، مارینا و مراکز تفریحی دریایی و غیردریایی بوده و لذا زمین‌های اطراف این کانال‌ها بسیار ارزشمند و قیمتی هستند.