به گزارش مرین‌پرس؛ و به نقل از ایرنا، هیدروژن سبز اگر مقادیر زیادی از آب شیرین را مصرف کند یا به تولید حجم زیادی از «کلرین» سمی منجر شود، نمی‌تواند سازگار با محیط زیست باشد. محققان موسسه RMIT می‌گویند تکنیک کم هزینه‌ای برای تولید هیدروژن ابداع کرده‌اند که هیچکدام از این نتایج را ندارد.
تحقیقات درباره تولید هیدروژن سبز در حال حاضر با سرعت در حال پیشرفت است و کشورهای مختلف در حال رقابت برای کسب جایگاهی در این زمینه هستند که انتظار می‌رود به یک بازار جهانی بزرگ برای سوخت‌های پاک (غیر آلاینده) تبدیل می شود.
پتانسیل بزرگ در زمینه انرژی‌های تجدیدپذیر و اقتصاد متمرکز بر صادرات استرالیا این کشور را در جایگاه خوبی برای رقابت جهانی قرار می‌دهد. با این حال به عنوان قاره‌ای با وضعیت غالب بیابانی، استرالیا همچنین از کمبود آب آگاه است. ۹ لیتر از آب شیرین برای تولید یک کیلوگرم هیدروژن وضعیت خوبی برای تولید انبوه نیست.
تولید هیدروژن سبز از آب دریا دشوارتر از استفاده از آب شیرین است. برای این کار باید مساله ناخالصی‌ها و میکروارگانیسم‌ها و پوسیدگی ناشی از آب شور را در نظر گرفت و این مساله هم مهم است که پس از تولید هیدروژن باید سطح بالایی از نمک یا کلرین (کلر) سمی را وارد محیط زیست دریایی کرد.
با این حال استفاده از آب شور دریا برای تولید هیدروژن مزایای زیادی دارد و در حال حاضر تیم‌های تحقیقاتی متعددی روی روش‌های الکترولیز برای تولید هیدروژن از آب دریا کار می کنند. در یکی از تازه‌ترین تحولات در این زمینه دانشمندان در موسسه RMIT استرالیا یک رویکرد دیگر با پتانسیل بالا برای تولید کارآمد و با هزینه پایین هیدروژن از آب دریا بدون بر جا گذاشتن کلرین ابداع کرده‌اند. دکتر «ناصر محمود» محقق اصلی مقاله منتشرشده در نشریه Small می‌گوید: بزرگترین مانع در راه تولید هیدروژن از آب دریا، بر جا گذاشتن حجم زیادی از کلر به عنوان محصول جانبی است.
وی افزود: اگر قرار باشد نیاز جهان به هیدروژن را با استفاده از آب شور دریا و بدون حل این مشکل تامین کنیم، به این معنی است که باید سالانه ۲۴۰ میلیون تُن کلر تولید کرد که این میزان کلر سه تا چهار برابر میزان کلر مورد نیاز جهان است. جایگزین کردن هیدروژن تولیدشده از طریق مصرف سوخت‌های فسیلی با هیدروژنی که تولید آن به شکل دیگری به محیط زیست آسیب وارد می‌کند، هیچ منطق و توجیهی ندارد اما روش ابداعی ما نه تنها دی‌اکسید کربن را حذف می‌کند بلکه هیچ کلری نیز بر جا نمی‌گذارد.
دستگاه ساخت موسسه RMIT از یک کاتالیزور جدید استفاده می‌کند که از ورقه‌هایی از فسفید مولیبدن نیکل ترکیب شده با نیتروژن nitrogen-doped nickel molybdenum phosphide (NiMo۳P) ساخته شده است. در سرتاسر هر لایه از ورقه منفذهای بزرگی – البته در مقیاس نانو – وجود دارد که برای تسریع در فعالیت کاتالیزوری و انتقال جرم طراحی شده‌اند.
به گفته این محققان، دوپینگ نیتروژن چندین کارکرد از جمله افزایش رسانایی، بهینه‌سازی تراکم (چگالی) الکترونیک و شیمیایی سطح و ایجاد سایت‌های فعال جدید برای کاتالیز آب در ورقه‌ها را بر عهده دارد. این محققان در آزمایش های خود مشخص کردند که این کاتالیزور بهره‌وری بالایی دارد. این تیم تحقیقاتی با ادامه کار خود درصدد گسترده کردن مقیاس کار است و گام بعدی آنها ساختن یک نمونه سیستم الکترولایزر با استفاده از توده‌ای از این ورقه‌های کاتالیزوری برای تولید حجم زیادی از هیدروژن و بهینه‌سازی این سیستم است.