با تغییر کاربری یک نفتکش به آن نقش یک «ناوبندر» داده شده که نه تنها به ناوگروه‌های اعزامی نداجا در آب‌های دوردست توان انجام ماموریت در مدت زمان های بیشتری را می‌دهد و آن‌ها را از یک پایگاه ساحلی در آن مناطق بی‌نیاز می‌کند، یک مزیت بسیار مهم وعمده نیز دارد و آن متحرک بودن این پایگاه دریایی است که با ویژگی‌هایی که دارد، به نیروی دریایی ارتش این اجازه را می‌دهد در هر منطقه‌ای از کره زمین به پشتیبانی از ناوهای تخصصی رزمی خود بپردازد؛ البته به شرطی که ناوهای تخصصی رزمی توان انجام ماموریت در مناطق مدنظر را داشته باشند.
هم‌چنین این «ناوبندر» در وهله دوم در صورت تسلیح مناسب آن، توان انجام ماموریت‌های سبک را بر علیه گروه‌های کوچک نیز به تنهایی خواهد داشت. انتظار می‌رود این ناوبندر پیش از آنکه به تسلیحات تهاجمی ضدکشتی و یا حتی زمینی مجهز شود، به تسلیحات دفاعی (شامل سامانه‌های دفاع‌نزدیک و موشک‌های پدافندی) و سامانه‌های مراقبتی و نظارتی (شامل رادار، سامانه‌های الکترواُپتیکی و پهپاد) مجهز شود. البته قطعا مسئولین و فرماندهان بیش از افرادی که در این زمینه مطالعه دارند به امور واقف هستند اما مشخصا انتظار تجهیز این ناو به تسلیحاتی که به ناوبندر توان دفاع از خود به شکل مستقل را بدهد، انتظار بی‌جایی نیست؛ چرا که در حال حاضر در ناوگان نداجا ناوهای تخصصی رزمی سنگین و مناسب برای ایفای نقش برای دفاع از یک ناوگروه که ناوبندر نیز آن را شامل شود، وجود ندارد.