خورهای کثیف و بدبوی داخل شهر در شهرهای ساحلی مانند بندرعباس و چابهار همواره یک معضل شهری بوده اند. با افزایش عمق این خورها و تبدیل آن‌ها به کانال‌های آب قابل قایقرانی، چهره شهرهای ساحلی عوض شده و تبدیل به مراکز زیبای گردشگری می شوند.

هر سازمان یا نهاد اقتصادی که ایجاد می‌شود باید دارای منابع پایدار درآمدی باشد تا بتواند به اهداف مدنظر خود دست یابد. با توجه به اینکه مناطق آزاد در ایران به‌صورت سازمان‌های درآمد – هزینه‌ای اداره می‌شوند، بخش عمده‌ای از درآمد آنها توسط عوارض دریافتی از واردات، فروش زمین و واردات خودرو تامین می‌شود. چرخه معیوب این روند به آنجا برمی‌گردد که اهداف چندگانه و متعددی برای مناطق آزاد در ایران تعریف شده است.

در ناوگان دریایی کشور واقعیت تلخی وجود دارد که به دلیل گذشت زمان عادی شده است. فرسودگی کشتی‌ها و شناورهای فعال در این حوزه و ورود افرادی که تخصص ندارند و صرفا سودای سودجویی در سر می‌پرورانند باعث شده که این ناوگان فرسوده، ناکارآمد نیز باشد. در دولت اصلاحات سازمان بنادر شناورهای چوبی را به دلیل عدم امنیت از فعالیت محروم کرد و تسهیلاتی در این زمینه به فعالان این حوزه واگذار کرد اما نتیجه مطلوب به دست نیامد. علاوه بر اینکه تسهیلات ارائه‌شده موجب بازسازی و بهبود عملکرد ناوگان دریایی نشد، در دولت دهم شناورهای چوبی به چرخه فعالیت بازگشتند.

با توجه به مشکلات کم آبی در کشور در سال‌های اخیر، تقریبا همه مسئولین و کارشناسان به ضرورت انتقال جمعیت کشور به سمت سواحل، اتفاق نظر دارند ولی یکی از موانع بزرگ، همین تقسیمات نامناسب کشوری در سواحل جنوب است.