هند: تشویق پرورش کپور ماهیان در ایالت مانیپور – سیاست های حمایتی دولت برای توسعه پرورش کپور و سایر گونه های بومی

با کمک دولت مانیپوردر شمال شرقی هند، پرورش دهندگان مقدار تولید ماهی خود را به میزان قابل توجهی افزایش داده اند، اما کارشناسان بر این عقیده اند که این ایالت هنوز پتانسیل واقعی آبزی پروری خود را برآورده نکرده است.

رشد بخش آبزی پروری این ایالت محصور در خشکی به دولت این کشور کمک کرده تا واردات ماهی را به میزان یک میلیارد دلار در پنج سال گذشته کاهش دهد. © گورویندر سینگ

خانم Sapam Pramabati Devi به مدت 15 سال در روستای Wabagai، در حدود 40 کیلومتری Imphal، مرکز ایالت مانیپور، ماهی پرورش می دهد. این زن 41 ساله در حال حاضر دارای چهار استخر در دو هکتار است که در آن بچه ماهی کپور هندی پرورش می دهد و اخیراً شروع به افزایش تولید کرده است. او می‌گوید: «سال گذشته یک وام از دولت ایالتی به من اجازه داد که حوضچه‌های اصلی را تعمیر کنم و یک استخر دیگر بسازم و تولید juvenile از 3000 کیلوگرم به 4000 کیلوگرم افزایش یافته است.

«من همچنین سال گذشته وام 16930 دلاری (14 لک روپیه) از یک بانک تعاونی دریافت کردم که به من کمک کرد تا چهارمین حوضچه را در روستای خود بسازم و نرخ سود سالانه توسط دولت ایالتی برای کمک به کشاورزان کوچک از 15 درصد به 12 درصد کاهش یافته است.

من همچنین برای خرید خوراک بازار با کیفیت خوب سرمایه گذاری کرده ام که رشد خوبی را تضمین می کند. او می افزاید: «علاوه بر این، ما به طور مرتب توسط مقامات دولتی در مورد تمیز نگه داشتن حوضچه ها و پیشگیری از بیماری ها آموزش می بینیم.»

خانم دوی تنها نیست و صدها کشاورز در سراسر ایالت محصور در خشکی تولید ماهی را افزایش داده اند و به دولت ایالتی کمک کرده اند تا واردات ماهی را به میزان 1 میلیارد دلار (100 کرور) در پنج سال گذشته کاهش دهد.

تقاضای زیاد برای ماهی

ایالت شمال شرقی تقاضای زیادی برای ماهی دارد و 95 درصد جمعیت آن به عنوان منبع پروتئین به آن وابسته هستند. این ایالت که دارای حدود 3 میلیون نفر جمعیت است سالانه به 56000 تن ماهی نیاز دارد. این در حالی است که تولید آن به 36000 تن می رسد. بقیه نیاز این ایالت های مجاور مانند بنگال غربی و آسام و همچنین کشور بنگلادش وارد می شود. علیرغم افزایش تولید این ایالت، مانیپور همچنان برای واردات ماهی هزینه می کند.

سطح قابل استفاده 56461 هکتار است که از این میزان فقط 18600 هکتار برای پرورش ماهی در مانیپور استفاده می شود. این تنها 32.94 از کل مساحت بالقوه برای پرورش ماهی است. تقاضای سرانه ماهی در سال 14 کیلوگرم و تولید آن حدود 9 کیلوگرم است.

در چند سال گذشته، دولت ایالتی علاقه قابل توجهی به افزایش تولید ماهی، به ویژه کپور و گونه های بومی مانند سارنگ (گربه ماهی آب شیرین) و pengba نشان داده است. ان بیرن سینگ وزیر ارشد مانیپور، سال گذشته یک پروژه تولید ماهی سارنگ را ، برای احیای این ماهی که بیشتر در خانه های مانیپور وجود دارد اما تقریباً در طبیعت منقرض شده است، راه اندازی کرد. بر اساس این پروژه، چندین هزار بچه سارنگ از مناطق مختلف هند و میانمار تهیه و بین کشاورزان توزیع شد.

تقاضا برای گونه های بومی

ال دینامانی سینگ 38 ساله، که در روستای تنتا در ناحیه توبال زندگی می کند، یکی از پیشگامان تولید سارنگ و همچنین (Anabas testudineus) است. او می گوید که سارنگ در طول جشن ها و مراسم مذهبی تقاضای زیادی دارد زیرا مردم ترجیح می دهند ماهی بزرگ را از بازار بخرند. آنها با رسیدن به وزن دوکیلوگرم فروخته می شوند.

«ما به اندازه کافی سارنگ صید وحشی در ایالت داشتیم تا زمانی که در سال 1983 ساخت سدهای رودخانه ای منجر به نابودی اکوسیستم تالاب منحصربه‌ فرد شد. ایجاد این سدها به این معنی بود که ماهی نمی‌توانست در بالادست بنگلادش برای تولید مثل شنا کند. در نتیجه جمعیت ماهی به شدت شروع به کاهش کرد تا اینکه تقریباً منقرض شد.

اما تلاش‌های اخیر دولت برای ترویج گونه‌های بومی به احیای گونه‌هایی منجر شده است. من سال گذشته حدود 4000 بچه سارنگ از کلکته خریدم و در یک سال حدود 2000 کیلوگرم برداشت کردم. این ماهی ها در جشنواره بزرگ ما، نینگول چکوبه، در ماه اکتبر فروخته شد و سود خوبی به دست آورد. ما در حال برنامه ریزی برای پرورش ماهی در محل هستیم، زیرا این امر درآمد ما را بالا می برد و همچنین ظرفیت تولید ایالت را افزایش می دهد.

تلاش برای افزایش تولید ماهی

مقامات ارشد دولتی می گویند که از طریق اقدامات متعددی – مانند یارانه ساخت استخرها، ارائه وام با نرخ بهره پایین تر و تهیه بچه ماهی و خوراک – به کشاورزان برای تقویت تولید کمک کرده است. “دولت از سال 2017  585.73 دلار (40000 روپیه تا 48000 روپیه) به کشاورزان ارائه می دهد که شامل یارانه 40 تا 60 درصدی ساخت استخرهای جدید می شود. علاوه بر این، آنها با بذر و خوراک نیز عرضه می شوند. کشاورز می تواند هر سه سال یکبار از مزایای مشابه بهره مند شود. این به آنها کمک می کند تا در کشاورزی خودپایدار شوند. کل ذینفعان تحت این طرح در سال 2020 و 2021 به 1563 نفر رسید. H Balkrisna Singh، مدیر شیلات مانیپور می گوید: تراکم معمول ذخیره سازی حدود 10000 قطعه بچه در هکتار و میانگین میزان مرگ و میر 10 درصد است.

علاوه بر این، دولت همچنین از بانک‌ها خواسته است تا وام‌هایی را با سود کمتر به کشاورزان ارائه کنند. ما همچنین کشاورزان را به ایالت های دیگر مانند آندرا پرادش می فرستیم تا تکنیک های جدید پرورش ماهی را بیاموزند. دولت همچنین به تازگی پرورش ماهی در قفس را در دریاچه لوکتک آغاز کرده است تا تولید را افزایش دهد.

طبق سوابق دولتی، کل تولید ماهی در سال ۲۰۱۹-۲۰۱۹ به ۱۸۰۰۰ تن و در سال ۲۰۲۰-۲۰۲۱ به ۳۲۸۷۳ تن رسید. در این دوره، تولید کپور هندی در سال 2019-2020 20350 تن بوده و در سال 2020-2020 به 20676 تن افزایش یافته است. تولید ماهی کپور خارجی از 44660 تن در سال گذشته به 44916 تن در سال 2020-21 افزایش یافت.

در همین حال، تولید بچه ماهی از 30 هچری این ایالت از 219 میلیون قطعه بچه در سال 16-2015 به 287 میلیون قطعه در سال 2021-2022 افزایش یافت.

نگاه به آینده

با این حال، برخی از دانشمندان احساس می کنند که اقدامات دولت ایالتی کافی نیست و هنوز راه زیادی برای رسیدن به خودکفایی در تولید ماهی در پیش است. دکتر BK Das، مدیر ICAR- CIFRI که از نزدیک با دولت مانیپور در بخش شیلات همکاری می کند خاطرنشان کرد: دریاچه لوکتاک یکی از بزرگترین دریاچه های آب شیرین در جنوب آسیا است، اما با علف های هرز، ماهی های مهاجم و گل و لای گرفتار شده است – چنین عواملی پتانسیل آبزی پروری آن را کاهش می دهد، به ویژه ماهی های بومی مانند pengba.

با مداخله علمی می توان بهره وری دریاچه لوکتک و سایر تالاب های مرتبط را به 1000 کیلوگرم در هکتار در سال افزایش داد. کشت ماهی به روش قفس ( pen culture) همچنین می تواند فشار صید و ماهیگیری در تالاب را کاهش دهد. با وجود داشتن محیط مناسب و پتانسیل عظیم به عنوان یک مخزن با مساحت 2142 هکتار برای توسعه شیلات، بهره وری کنونی از مخزن مانیپور تنها 50 کیلوگرم در هکتار در سال در مقابل پتانسیل 500 کیلوگرم در هکتار است.

تولید ماهی خودکفا در ایالت تنها زمانی حاصل می شود که از این ظرفیت و پتانسیل بالا به شیوه ای پایدار بهره برداری شود. ما فرهنگ pen culture را در سال 2012 شروع کردیم، اما نیاز به گسترش بیشتری دارد.

کمبود نیروی انسانی آموزش دیده بر رشد این بخش فشار وارد می کند. همچنین کمبود مراکز تکثیر وجود دارد و ایالت برای تغذیه ماهی کاملاً به ایالت های دیگر وابسته است، که باعث می شود هزینه برای کشاورز بیشتر شود. دولت سود وام را کاهش داده و مشوق هایی ارائه کرده است، اما حفاظت از قطب آبزی پروری همراه با مشارکت جامعه در سطحی بزرگتر برای خودکفایی دولت لازم است.

تعداد بازدید:
۰

لینک کوتاه: کپی کن!