به گزارش مارین‌پرس در معرفی این کتاب آمده است: در حفاری چاه‌های نفت یا گاز در دریا از سکوهای شناور و یا سکوهایی که قابلیت استقرار در بستر دریا را دارند، استفاده می‌شود. سازه اصلی چنین سکویی باید قابلیت انجام همۀ فعالیت‌های کارگاه عملیاتی چاه نفت و گاز در خشکی را داشته باشد.
همچنین، به دلیل دوری از ساحل، خدماتی که هنگام نیاز فقط در ساحل امکان انجام آن وجود دارد، باید به صورت دائمی در روی عرشه موجود باشند. اصطلاح خودبالابر (جک‌آپ) نشان‌دهنده ساختار یک سازه با وزن چند هزار تنی و توانایی جابه جایی عمودی در حدود چند متر است که این جابه‌جایی در بالای سطح آب صورت می‌گیرد و این اجازه را به سازه‌هایی با وزن بالغ بر 20000 تن می‌دهد تا بتواند حتی در آب‌هایی با عمق بیشتر از یکصد متر حفاری کند.
امروزه به لطف پیشرفت صنعت حفاری، برخی از سکوهای خودبالابر می‌توانند در محیط‌های خشن و سخت دریایی، و با وجود موج‌هایی به ارتفاع 25 متر و بادهایی با سرعت 185 کیلومتر بر ساعت و تا اعماق آب 150 متر حفاری کنند.
مخاطبان اصلی این کتاب، شرکت‌های شاغل در بخش نفت و گاز، ناظران و مهندسان حفاری، دانشجویان و دانش‌آموختگان رشته‌های انرژی‌های تجدیدپذیر، مهندسی نفت و همۀ علاقه‌مندان به صنعت فراساحلی هستند که با مطالبی همچون انواع سکوهای خودبالابر، اجزای تشکیل‌دهنده، شرایط عملیاتی، شرکت‌های سازنده و مدل‌های ارائه‌شدۀ آنها آشنا می‌شوند.
