بنادر لنگه و کنگ، از بنادر تاریخی و با هویت کناره‌های سواحل خلیج فارس بوده و بافت و سیمای شاخص این بنادر به علل و شرایط شکل‌گیری و تغییراتشان را در طول تاریخ ایجاد کرده است.
به گزارش راد، سیاست های نیاز مبنا نوعا نیازمندان را بدون توجه به ظرفیت‌های جمعی، قابلیت ها و منابع با امکاناتی برای بهبود زندگی آنها در نظر می‌گیرد. بر اساس این دیدگاه، افراد فقیر برای رفاه خود تا حد بسیاری به کمک‌های دولتی وابسته اند. برخی از نتایج رویکرد نیاز مبنای عبارتند از:
– دیدن امور اجتماع محلی به عنوان لیستی از مشکلات و نیازها و وجود راهبرانی که مستقیماً برای یافتن راه حل تلاش می‌کند
– فراهم کردن مبنا بر اساس نقش نیازها بر این امر تأکید می‌کند که فقط کارشناسان خارجی می‌توانند راهکار اصلی را تعیین کنند. بدین ترتیب روابطی که باعث دخالت عوامل خارجی می شوند اهمیت پیدا می‌کند نه روابط محله‌ای با باهم.
– این اتکا به نقشه نیازها باعث عمیق‌تر شدن چرخه وابستگی خواهد شد و این باور برای ساکنان ایجاد می‌شود که کیفیت بهتر زندگیشان به «مشتری» بودنشان وابسته است.
– چون استراتژی نیاز مبنا فقط می‌تواند بقا را تضمین نماید و از آنجا که انرژی تمام اجتماع محلی را مورد استفاده قرار نمی دهد، هرگز منجر به تغییر جدی یا توسعه اجتماع محلی نخواهد شد.
معرفی بندر کنگ
شهر بندری کنگ در امتداد لبهی شمالی سواحل خلیج فارس، در فاصله ۱۹۰کیلومتری غرب بندرعباس و ۵کیلومتری شرق بندرلنگه واقع شده است. بافت تاریخی این شهر از قدمت فراوانی برخوردار است اما اوج آبادانی مربوط به دوره صفویه و قاجاریه است. در حال حاضر در محله از محلات قدیم شهر که در امتداد خط ساحلی گسترش یافته اند، همچنان زنده و فعال بوده و زندگی در این مرحله بافت جریان دارد. ویژگی خاص جغرافیایی این شهر و بندری بودن آن باعث شده تا علاوه بر دارا بودن ویژگی های خاص کالبدی و معیشتی به ویژه در بافت تاریخی، بهره مندی از مواهب دریا به یکی از دارایی ها و پتانسیل های بی بدیل شهر و در مسیر توسعه تبدیل شود.
در گذشته بافت کنگ را حجم یکنواخت و کم ارتفاعی از ساختمان ها با معماری ساده و خانه های یک طبقه با سقف صاف با بادگیرهای کوتاه تشکیل می داده است. امروزه سیمای این شهر نسبت به گذشته تغییرات فراوانی داشته، اما هنوز در اکثر محلات بقایایی از گذشته به چشم می‌خورد، اگرچه از برخی از محلات قدیم هیچ اثری برجای نمانده است. همانطور که از تصاویر و نقشه‌های قدیم شهر پیداست و براساس آن رسم شهرهای بندری است به منظور بهره‌مندی از مواهب دریا، کشیدگی شهر در امتداد خط ساحلی (شرقی – غربی) است.
تا آنجا که مشاهدات و تحقیقات محققان نشان می‌دهد، بندر کنگ در سه دوره آبادان و معمور بوده است. این سه دوره عبارتند از: عصر سلاجقه در ایران، عهد اتابکان فارس و عهد دوره صفویه. از هر یک از این دوران آثار زیادی در بندر کنگ باقی مانده است، اما اوج شهرت و رونق تجاری این بندر مربوط به دوره صفویه می باشد. در دوران صفویه پس از اخراج پرتغالیها از خلیج فارس و جزیره‌ی هرمز، شاه عباس بنا به دلایل سیاسی به بازرگانان پرتغالی اجازه‌ی اقامت در بندر کنگ را می دهد. در این زمان پرتغالیها و هلندی‌ها در این بندر تجارتخانه، لنگرگاه و قلعه ساخته و به تجارت مشغول می‌شوند. از این دوره بندرکنگ رونق فراوانی یافته و نام آن بیش از پیش در متون تاریخی ذکر شده است.
از میان محلات موجود شهر، محلات شکل گرفته در لبهی خط ساحلی از قدمت بیشتری برخوردار بوده و در سال ۱۳۸۳ توسط میراث فرهنگی به عنوان بافت تاریخی به ثبت رسیده اند.
مردم بندر کنگ مثل همه‌ی ساحل نشینان به اقتضای همجواری با دریا اکثراً دریانورد هستند و کار عمده‌ی آنان لنج سازی، ماهیگیری، توربافی، دریانوردی و مسافرت به شیخ نشینهای خلیج فارس و سرزمین های دور و نزدیک مانند پاکستان، هندوستان، آفریقا و دریای سرخ بوده و هست. اما در حال حاضر اهالی از دریا بیشتر برای ماهیگیری بهره می‌گیرند و اگرچه هنوز شغل بسیاری از آنها تجارت از راه دریاست، اما به دلیل واقع شدن گمرک در بندر لنگه، کلیه امور گمرکی و ارتباطات دریایی از طریق این بندر صورت گرفته و اسکله بندر کنگ فقط جهت کناره گرفتن لنج ها و بارگیری مورد استفاده قرار می گیرد.
– دیدن امور اجتماع محلی به عنوان لیستی از مشکلات و نیازها و وجود راهبرانی که مستقیماً برای یافتن راه حل تلاش می‌کند
– فراهم کردن مبنا بر اساس نقش نیازها بر این امر تأکید می‌کند که فقط کارشناسان خارجی می‌توانند راهکار اصلی را تعیین کنند. بدین ترتیب روابطی که باعث دخالت عوامل خارجی می شوند اهمیت پیدا می‌کند نه روابط محله‌ای با باهم.
– این اتکا به نقشه نیازها باعث عمیق‌تر شدن چرخه وابستگی خواهد شد و این باور برای ساکنان ایجاد می‌شود که کیفیت بهتر زندگیشان به «مشتری» بودنشان وابسته است.
– چون استراتژی نیاز مبنا فقط می‌تواند بقا را تضمین نماید و از آنجا که انرژی تمام اجتماع محلی را مورد استفاده قرار نمی دهد، هرگز منجر به تغییر جدی یا توسعه اجتماع محلی نخواهد شد.
معرفی بندر کنگ
شهر بندری کنگ در امتداد لبهی شمالی سواحل خلیج فارس، در فاصله ۱۹۰کیلومتری غرب بندرعباس و ۵کیلومتری شرق بندرلنگه واقع شده است. بافت تاریخی این شهر از قدمت فراوانی برخوردار است اما اوج آبادانی مربوط به دوره صفویه و قاجاریه است. در حال حاضر در محله از محلات قدیم شهر که در امتداد خط ساحلی گسترش یافته اند، همچنان زنده و فعال بوده و زندگی در این مرحله بافت جریان دارد. ویژگی خاص جغرافیایی این شهر و بندری بودن آن باعث شده تا علاوه بر دارا بودن ویژگی های خاص کالبدی و معیشتی به ویژه در بافت تاریخی، بهره مندی از مواهب دریا به یکی از دارایی ها و پتانسیل های بی بدیل شهر و در مسیر توسعه تبدیل شود.
در گذشته بافت کنگ را حجم یکنواخت و کم ارتفاعی از ساختمان ها با معماری ساده و خانه های یک طبقه با سقف صاف با بادگیرهای کوتاه تشکیل می داده است. امروزه سیمای این شهر نسبت به گذشته تغییرات فراوانی داشته، اما هنوز در اکثر محلات بقایایی از گذشته به چشم می‌خورد، اگرچه از برخی از محلات قدیم هیچ اثری برجای نمانده است. همانطور که از تصاویر و نقشه‌های قدیم شهر پیداست و براساس آن رسم شهرهای بندری است به منظور بهره‌مندی از مواهب دریا، کشیدگی شهر در امتداد خط ساحلی (شرقی – غربی) است.
تا آنجا که مشاهدات و تحقیقات محققان نشان می‌دهد، بندر کنگ در سه دوره آبادان و معمور بوده است. این سه دوره عبارتند از: عصر سلاجقه در ایران، عهد اتابکان فارس و عهد دوره صفویه. از هر یک از این دوران آثار زیادی در بندر کنگ باقی مانده است، اما اوج شهرت و رونق تجاری این بندر مربوط به دوره صفویه می باشد. در دوران صفویه پس از اخراج پرتغالیها از خلیج فارس و جزیره‌ی هرمز، شاه عباس بنا به دلایل سیاسی به بازرگانان پرتغالی اجازه‌ی اقامت در بندر کنگ را می دهد. در این زمان پرتغالیها و هلندی‌ها در این بندر تجارتخانه، لنگرگاه و قلعه ساخته و به تجارت مشغول می‌شوند. از این دوره بندرکنگ رونق فراوانی یافته و نام آن بیش از پیش در متون تاریخی ذکر شده است.
از میان محلات موجود شهر، محلات شکل گرفته در لبهی خط ساحلی از قدمت بیشتری برخوردار بوده و در سال ۱۳۸۳ توسط میراث فرهنگی به عنوان بافت تاریخی به ثبت رسیده اند.
مردم بندر کنگ مثل همه‌ی ساحل نشینان به اقتضای همجواری با دریا اکثراً دریانورد هستند و کار عمده‌ی آنان لنج سازی، ماهیگیری، توربافی، دریانوردی و مسافرت به شیخ نشینهای خلیج فارس و سرزمین های دور و نزدیک مانند پاکستان، هندوستان، آفریقا و دریای سرخ بوده و هست. اما در حال حاضر اهالی از دریا بیشتر برای ماهیگیری بهره می‌گیرند و اگرچه هنوز شغل بسیاری از آنها تجارت از راه دریاست، اما به دلیل واقع شدن گمرک در بندر لنگه، کلیه امور گمرکی و ارتباطات دریایی از طریق این بندر صورت گرفته و اسکله بندر کنگ فقط جهت کناره گرفتن لنج ها و بارگیری مورد استفاده قرار می گیرد.
