میگوی منجمد کالای اصلی صادراتی از مناطق Khulna، Satkhira و Bagerhat در جنوب بنگلادش است که حدود 90 درصد از کل صادرات میگوی این کشور را تشکیل می‌دهد.
بخش میگوی بنگلادش تحت سلطه تولید میگوی ببری است
در سال مالی 2022-2021، بر اساس ارقام بازرسی و کنترل کیفی ماهیان، استان خولنا (KFIQC) ، این منطقه 24104 تن میگوی ببری سیاه (P. monodon) و میگوی آب شیرین سایز بزرگ (M. rosenbergii) به ارزش 307 میلیون دلار آمریکا صادر کرده است.
با این حال، در سال مالی 2023-2022، درآمد صادرات از خولنا 87.8 میلیون دلار کاهش یافت زیرا تنها 19904 تن میگو به ارزش 219 میلیون دلار از این منطقه صادر شد که از نظر ارزشی 28 درصد کاهش نشان می دهد.
از سال 2014، به غیر از سال مالی 2022-2021، کاهش مداوم در صادرات میگو به کشورهای اتحادیه اروپا به دنبال کاهش قرنطینه کووید-19 در مشاهده شده است.
بر اساس داده‌های دفتر توسعه صادرات (EPB) بنگلادش، صادرکنندگان با حمل ماهی منجمد و زنده به خارج از کشور در سال مالی 2022-2021، 532.9 میلیون دلار به دست آوردند که نسبت به سال قبل 12 درصد رشد داشته است.
میگو بیشترین سهم ارزش صادرات بخش شیلاتی بنگلادش را تشکیل می‌دهد. بر اساس اطلاعات این وزارتخانه، در سال مالی 2021-2022، 74 هزار و 42 تن ماهی منجمد و زنده صادر شده که از این میزان، 30 هزار و 571 تن میگو بوده است.
به عبارت دیگر، از مجموع درآمد صادراتی 532.94 میلیون دلاری در این سال مالی ، میگو به تنهایی 407.25 میلیون دلار درآمد داشته است. در نتیجه، EPB هدف صادرات 500 میلیون دلاری را تنها برای میگوی منجمد تعیین کرده بود. با این حال، تا پایان سال مالی 2023-2022، صادرات میگو 39 درصد کمتر از هدف EBP بود که کاهش 26.27 درصدی نسبت به سال قبل داشت.
صادرات میگو از استان خولنا ، بنگلادش در پنج سال گذشته (منبع: سازمان بازرسی و کنترل کیفیت ماهی استان خولنا)
تولید میگو نقشی حیاتی در اقتصاد منطقه خولنا ایفا می‌کند، اما این صنعت در سال‌های اخیر با چالش های زیادی مانند رکود بازار جهانی و کاهش شدید قیمت میگو، از دست دادن اعتبار، به دلیل تقلب تامین کنندگان غیر مجاز (که برای بالا رفتن وزن میگو‌ها به آن‌ها یک ماده ژله مانند تزریق می‌کردند) و بلایای طبیعی متوالی در چند سال اخیر در سیترنگ، بلبل و آمفان شد که مجموع اینها یک شکست بزرگ برای آبزی‌پروران بوده که منجر به کاهش قابل توجه صادرات گردیده است.
مسائل محلی مختلف، از جمله کمبود شدید بچه میگوی با کیفیت، مدیریت ضعیف مزارع و عدم توسعه ساختاری، شیوع بیماری ها (مانند لکه سفید و AHPND)، بلایای طبیعی مانند طوفان، خشکسالی و سیل، افزایش قیمت لارو میگو و کاهش قیمت میگو در بازار بر پرورش دهندگان میگو فشار آورده و منجر به کاهش تولید شده است.
علاوه بر این، کاهش سطح زیر کشت میگو به دلیل دسترسی محدود به آب شور و کمبود تسهیلات اعتباری بر بهره‌وری پرورش دهندگان تأثیر گذاشته است.
علاوه بر این، محبوبیت روزافزون میگوی وانامی در بازارهای اروپا و آمریکا، توجه را از صادرات مونودون در این کشور منحرف کرده و باعث شده وضعیت تشدید شود. پرورش دهندگان میگو با توجه به افزایش هزینه‌های پست لارو، خوراک، نیروی کار و حمل و نقل، کسب سود را بسیار چالش برانگیز می‌دانند.
یکی از مدیران BFFEA[1]، MA Hasan Panna، بر اهمیت حمایت از پرورش دهندگان میگو و ارائه کمک های مالی در صورت لزوم تأکید می‌کند، زیرا صنعت پرورش میگو بخش مهمی از اقتصاد جنوب بنگلادش است.
جویدب پل، مدیر ارشد شیلات منطقه خولنا، اقدامات هماهنگ شده توسط بخش های مختلف دولتی از جمله مدیریت توسعه آب، دپارتمان شیلات و ادارات محلی را برای رسیدگی به چالش های پیش روی پرورش دهندگان میگو پیشنهاد می‌کند.
برای افزایش تولید و صادرات میگو، اداره شیلات به پرورش دهندگان در مورد روش‌های مدرن پرورش میگو آموزش می‌دهد تا هزینه‌های تولید را کاهش داده و بازده را افزایش دهند.
در طول سال ها طرح های زیادی توسط دولت، سازمان‌های غیردولتی ملی یا بین المللی انجام شده است. متأسفانه، روند صنعت میگوی بنگلادش تغییر نکرده است.از سال 2014، تولید میگو سالانه حدود 6 تا 8 درصد کاهش یافته است. آیا پرورش دهندگانی که کماکان همان کار‌های قدیمی را با همان روش‌های گذشته انجام می‌دهند انتظار نتایج متفاوتی دارند؟
*A different version of this article was originally published by Seafood Network Bangladesh (SNB), Bangladesh’s first dedicated web portal to promote and support the growth of country’s seafood and aquaculture sector globally.
*نسخه متفاوتی از این مقاله در اصل توسط شبکه غذاهای دریایی بنگلادش (SNB)، اولین پورتال وب اختصاصی بنگلادش برای ترویج و حمایت از رشد بخش غذاهای دریایی و آبزی پروری کشور در سطح جهان منتشر شده است.
تعداد بازدید:
۰
لینک کوتاه: کپی کن!